اتصال نیروگاه خورشیدی به شبکه برق سراسری، مسیر انتقال انرژی تولیدشده به مصرف‌کننده نهایی را فراهم می‌کند. اگر این اتصال در محل و سطح ولتاژ مناسب انجام نشود، باعث افزایش تلفات، کاهش بازدهی و اختلال در عملکرد شبکه می‌شود.
با توجه به اصلاحات جدید در آیین‌نامه‌های ساتبا و شرکت توانیر، محل اتصال به شبکه باید از نظر ظرفیت خالی، پایداری ولتاژ و فاصله مکانی از نیروگاه ارزیابی شود. معمولاً این اتصال به یکی از موارد زیر انجام می‌شود:
شبکه فشار ضعیف (برای نیروگاه‌های کوچک زیر ۲۰ کیلووات)
شبکه فشار متوسط (برای ظرفیت‌های بین ۲۰ تا ۱۰۰۰ کیلووات)
پست فوق توزیع یا انتقال (برای نیروگاه‌های بزرگ‌تر از ۱ مگاوات)
پست فوق توزیع بخشی از زیرساخت برق کشور است که وظیفه آن کاهش ولتاژ از سطح انتقال (مثلاً ۶۳ یا ۲۳۰ کیلوولت) به سطح توزیع (۲۰ یا ۳۳ کیلوولت) و بالعکس است. اگر ظرفیت نیروگاه خورشیدی بالا باشد، اتصال آن به شبکه تنها از طریق پست‌های فوق توزیع امکان‌پذیر است.
برای اتصال به این پست‌ها، سرمایه‌گذار باید از شرکت برق منطقه‌ای استعلام بگیرد، نقشه تک‌خطی ارائه دهد و در صورت نیاز، بخشی از هزینه احداث خط انتقال یا تقویت پست را متقبل شود. در برخی پروژه‌ها، ساتبا برای این هزینه‌ها تسهیلات و مشوق‌هایی در نظر گرفته است.
در طراحی اولیه یک نیروگاه خورشیدی، موقعیت جغرافیایی نیروگاه نسبت به پست‌های موجود و شبکه توزیع بررسی می‌شود. معیارهایی مانند فاصله از پست، ظرفیت باقی‌مانده شبکه، افت ولتاژ، و هزینه‌های احداث خط انتقال در این تصمیم‌گیری مؤثرند. انتخاب بهینه می‌تواند بازگشت سرمایه را تسریع کرده و هزینه نگهداری سیستم را کاهش دهد.
در سال ۱۴۰۴، با توجه به توسعه روزافزون برق خورشیدی و قوانین جدید اتصال به شبکه، توجه به زیرساخت‌های اتصال مانند محل دقیق اتصال به شبکه و پست فوق توزیع ضروری‌تر از همیشه شده است. عدم توجه به این موضوع، می‌تواند باعث تأخیر در اخذ مجوزها، افزایش هزینه‌ها و حتی شکست پروژه شود.
اگر قصد احداث نیروگاه خورشیدی دارید، توصیه می‌شود پیش از هر اقدامی، با مشاوران فنی مجرب در زمینه اتصال به شبکه و طراحی سیستم خورشیدی مشورت کرده و موقعیت خود را بر اساس ظرفیت شبکه ارزیابی کنید. انتخاب درست، سرمایه‌گذاری شما را امن‌تر و آینده پروژه را روشن‌تر خواهد کرد.
ارسال نظر